Zamaskowana Księżniczka...

Przybrałam maskę w teatrze mojego życia
Uśmiech radosny dla widzów pozostawiam
Na scenie niczym księżniczka się pojawiam
To nowy sposób mojego bycia

Wielu przechodniów, z zazdrości przejawem
Spoglądając na mój pozłacany życiorys,
Gdzie niedostrzeganego żalu jest zarys,
Składa podziw na me wilgotne dłonie

A tego krzyku wnętrza nikt już nie usłyszy
A o tym krzyku nikt nigdy nie wspomni
A w tego krzyku sama topię sie odchłani
Niemy krzyk widoczny pośród brylantowej ciszy

Kolejny raz na rozstaju dróg zagubiona
Zaplątana w sieć pajęczych marzeń
Mała Księżniczka uciekająca od przeszłości zdarzeń
Niegdyś biała karta historii już zapełniona

I wtedy ktoś powie, przecież to nie ONA!
Nie Mała Księżniczka z łokciami na stole
Na deskach teatru zawsze wczuta w rolę
To nie jej minka w błogim uśmiechu ułożona

autor

plizka

Napisany: 2007-04-22 Dodano: 2007-05-08 15:16:10

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie