Zamknięty w sobie

Zamknięty w sobie, jak więzień w celi
odizolowany przez społeczeństwo
i napiętnowany odmiennością
wyglądam przez oczy, jak przez okno
na świat zewnętrzny dla mnie niedostępny...
Kręcę się wokół, wszystko wiruje
jakiegoś wyjścia nerwowo wypatruje.
Nie ma żadnego! Zamknięte od zewnątrz...
Proszę i błagam w krzyk żywy popadam,
lecz nikt jak na złość nie słyszy
obojętnie przechodząc obok krokiem spokojnym...
Siadam więc w kącie ściskając ciszę,
która nawet nie jęknie pod naciskiem,
myśli nieme po głowie krążą
bezdźwięczne w próżnie przechodząc...
Samotność zbyt wierna opuścić mnie nie skora
jak gangrena w ranie tak w mym duchu zakorzeniona
czeka, aż upadnie pokonany,
mimo że ciało w pełni jest sprawne...

autor

PiotrGumiński

Dodano: 2011-04-29 07:35:49

Ten wiersz przeczytano 1342 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie