Zanik pamięci
Dla Ojca
Zablokowana pamięć
w zakamarkach umysłu
zasłania rzeczywistość
tworząc nierealny obraz
odrębnego wymiaru istnienia
niesamowite – a jednak
prawdziwe
mętne spojrzenie zawieszone
w próżnej przestrzeni
odzwierciedla jego stan
czy cierpi, niewiadomo
on nam tego nie opowie
nie zdaje sobie sprawy gdzie jest
zatrzymany w miejscu
istniejącym w równoległym wymiarze
lecz zupełnie inaczej
jest z nami obecny
a jakże daleko od nas
patrzymy na siebie
jak gdyby z dwóch światów
chwilowy zanik, niewiadoma
czas pokaże
czy blokada otworzy wrota umysłu
a on ujrzy rzeczywistość czy…
nikt na to pytanie nie odpowie
a już na pewno nie on sam
czeka i patrzy – spokojny
uśmiecha się , my bezradni
choć pragniemy pomóc
nie potrafimy nic uczynić
pozostaje tylko czekać
czy powróci do nas z oddali
czy pozostanie tam
gdzie nie potrafimy dotrzeć
21.09.2004.
Komentarze (26)
smutny wiersz -jak starość -wiem co czujesz-najgorsza
jest nasza niemoc wobec tej choroby -pozdrawiam
Najgorsza jest wtedy bezradność.
Sama czasem chcialabym choć na chwile mieć taką
niepamięć .
Niech kto inny się biedzi, gdyż na wiele pytań we
wierszu nie ma odpowiedzi.
Przejmujący wiersz. Współczuje.
To smutne i częste prawdy o starości.Znam to i tkwię
też od kilku lat.Pozdrawiam.
Trudno komentować takie wiersze. Pozdrawiam.
Bardzo przykre, to samo mam z mamą...o ile mi wiadomo
z tej choroby sie nie wychodzi, mozna tylko ja
powstrzymac...kora mózgowa zamiera i marne szanse na
odbudowę...ale może cud...
Smutny wiersz, samo życie, życzę wytrwałości, taki
człowiek potrzebuje stałej opieki..Ojciec nie jest
sam...Pozdrawiam serdecznie..
bardzo wzruszający wiersz....być blisko to
najważniejsze...pozdrawiam
Piękny wiersz dla ojca... choroba nie wybiera
wytrwałości życzę pozdrawiam :)