Zanurzyć...

Zanurzyć się w przeszłość
Jak w wody zdrój żywy
I ujrzeć w odbiciu cień siebie
Obrócić swe oczy do światła
Jak mrok w bladym świcie

I poczuć, że wszystko
Co dotąd istniało
Nie było jak Syzyf i kamień
Ikara skrzydłami noszone
Swoiste do granic

Z każdym oddechem
Czuć spokój niebieski
Być w pustce sprzed ery stworzenia
I czerpać ze źródeł
Zanurzać się w przeszłość
Poszukać tam sensu istnienia

autor

titelitury

Napisany: 2017-09-17 Dodano: 2017-11-17 22:13:41

Ten wiersz przeczytano 254 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie