Z zapisków filozofa III
mam złą pamięć
do rzeczy przykrych i smutnych
a zawsze dobrą do przyjemnych
i radosnych tylko dlaczego
tak mało ludzi o tym pamięta
ojczyzna jest jak serce
jak mijający dzień
jak księżyc nocą
jak rok w kalendarzu
drugiej takiej samej nie ma
ludzie którzy są
dwulicowi
tak naprawdę
mają jedną
ohydną twarz
tylu przez stulecia
ziemia wydała na świat
uczonych i biegłych w naukach,
a wciąż tak mało wiemy
i jesteśmy tacy niedouczeni
prawdziwa bieda w której
poznaje się przyjaciół polega
dzisiaj na tym że łatwiej
dziś o wielu wrogów niż
jednego dobrego przyjaciela
to nie życie
jest takie ciężkie.
to te kłody które
innym rzucasz pod nogi
bo musisz sam je dźwigać
autor
Maciek.J
Dodano: 2018-10-11 06:16:20
Ten wiersz przeczytano 370 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Bardzo ciekawe zapiski, pozdrawiam :)
Podoba mi się Twój wiersz, a wszystkie strofy daja do
myślenia... pozdrawiam
Podoba mi się twoja refleksja :)
Pozdrawiam
☀
Fajnie napisałeś o życiu...
bardzo dobre i zaskakująco trafne zakończenie :-)
Ciekawe, a nawet świetne. Przemyslenia - mniej i
bardziej blyskotliwe - wszystkie warte uwagi.
Pozdro Maćku:)
Fajne przemyślenia. Morał z ostatniego:
"Jeśli dźwigasz jakieś kłody,
rzuć je jak najszybciej bliźnim pod nogi,
a będzie ci lżej!"
bardzo mądre refleksja (zamiast pomagać, robimy
wszystko by drugiemu dopiec)
Bardzo refleksyjne zapiski. Mnie najbardziej dotknął
ten o rzucanych kłodach, chociaż wydaje mi się, że sam
nikomu nie rzucam (czy aby na pewno?). Pozdrawiam.