Zapomniane imieniny

Wczoraj miałam imieniny, najgorsze jakie mogłam przeżyć, bo zapomniane...

Mam dość!
Minęły me imieniny...
Rodzina pamiętała, owszem
Od rana słyszałam najserdeczniejsze życzenia
Od siostry, babci, mamy, taty
Od całej rodziny...
Ale nie dlatego jestem smutna...
Pogrążona w cierpieniu płaczę,
Bo przyjaciele o mnie zapomnieli...
Dwie osoby, które uważałam za przyjaciół
Nie pamiętały o moim święcie...
Ale właściwie to na co liczyłam?
Na kwiaty? Prezenty? I nie wiadomo co?
NIE! Wiem, ze one są teraz nad morzem
I może nie mają czasu pomyśleć
Że tu w Poznaniu została ich kumpela,
Która dzisiaj obchodzi imieniny...
Ale mogłyby chociaż wysilić się na sms-a
Z życzeniami, wtedy nie czułabym się zapomniana
Jedna kumpela na która zawsze mogłam liczyć
Choć ona tego o mnie nie może powiedzieć
Złożyła mi życzenia, jak żyję nie dostałam piękniejszych
Ja o jej imieninach nigdy nie pamiętałam
Ale ona o mnie nigdy nie zapomniała
Teraz wypadałoby się zastanowić
Kto jest prawdziwym przyjacielem...

Dziękuję Paulinko! Choć Twe życzenia były skromnie ułożone to miały wielką moc i płynęły prosto z serca. Żałuję tylko, ze nigdy nie będziesz miała okazji przeczytać tego wiersza, bo napisałam go specjalnie dla Ciebie. Zawsze możesz na mnie liczyć!

autor

CarciA

Napisany: 2005-07-06 Dodano: 2005-07-06 15:34:54

Ten wiersz przeczytano 1633 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie