Zaślepiona Naiwność

Owładnięta wielką nadzieją
Odebrała stary zakurzony telefon
Który tak dawno nie dzwonił
Usłyszała w nim głos
Jego głos…
Szum w słuchawce ścierał się ze słowami
Jej kolana ugięły się
Boże !
Czy to jawa ? Czy sen?
Krzyczała w myślał
Rozmawiali…
Każdą sekundę przeliczała na godziny
A gdy skończyli nie mogła zasnąć
Złe przeżycia, miesiącami plątające się w głowie
Zakrył kłębek białej mgły…
Zmęczone powieki opadły
Rankiem otworzyła oczy
Dawny niepokój rozszedł się po całym ciele
Chwile dłużyły się...
Przekręciła klucz w drzwiach
Lecz nikogo nie było
Ciemność szeroka jak nicość
Jej serce nagle rozdarło się na kawałki
Głodne sępy znów nasyciły swój głód jej kosztem
Boże cóż Ci uczyniłam,że znów przegrałam?
Wrzeszczała jej dusza nie mając siły na dalszy ból
Nadziejo…
Czy pokazałaś mi swoje prawdziwe oblicze?
Zapytała po raz ostatni
Bezsilna ,zapłakana
Zasnęła…

Z myślą o nim...

autor

Elwin

Napisany: 2007-10-27 Dodano: 2007-10-28 10:59:41

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie