Zaśnij

Poniższy wiersz dydykuję panu komandorowi podporucznikowi Stanisłałowi Jaśnickiemu, człowiekowi, który swe życie poświęcił służeniu ojczyźnie, by jej bronić, strzec oraz nad nią czuwać, a także wspaniałemu człowiekowi, tacie, mężowi, opiekunowi nie tylko swojej rodziny.

O egzystecjaliźmie, co mieszka wśród chwil...
w ciepłym deszczu naszego jesteśstwa,
o matowych słońcach, co świecą w martwe dni,
w progach bram śmierci królestwa,

Otoczony pijanym szumem gwiazd,
świat mroczniejszy pod sierpem Księżyca,
czy iść z czy pod wiatr,
czy to ja kiedyś czy dzisiaj,

Dlaczego tak tu niebiesko,
co sprowadza mnie w otchłań,
przepraszam, ja jestem - Boże dziecko?
przepraszam, czy niemógłbym jeszcze raz powstać... ?

U góry kraina cienii,
zaraz piekło, niebo ?
na dole pustynia zielenii,
czy oni wszyscy już wiedzą ?

Powiedz wielki czemu błądzę w ciemnościach,
choć słowa wzleciały we mnie szczęściem,
przecież nie powinienem tu zostać,
w egzystecjaliźmie małe me miejsce,

Obezwładniająca kompresja czasu,
podarte strony pamięci,
pełno w mej głowie hałasu,
muzyki. głosów, czyje to dźwięki... ?

Czy ja żyję czy śnię,
czy to śmierć, czy tylko mi się wydaje,
osamotnie, opiewający bezkres,
jeśli sen, czemu oddychać przestaję ?

Świetlisty ogród, narysowany w kwiaty,
skrzydlatych przechodniów, co dobre mają wieści,
czy ja znowu odszedłem w zaświaty?
nie, to tylko sentymentalna opowieść o śmierci...

O egzystecjaliźmie, co mieszka wśród chwil...

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2006-12-24 Dodano: 2006-12-24 15:40:09

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie