Zastój i nicość

Wprawdzie powoli mija już ten drętwy czas, ale przypomniał mi się ten wiersz, który napisałam w tym ''gorącym'' okresie.

Tak smutno i samotnie,
towarzyszy tylko wiatr.
Życie toczy się inaczej,
każdy dzień trochę zbladł.
Bezludzie grozą podszyte,
duchem roznosi się strach.
Gdzieniegdzie przemyka
w powiewie wietrznego wiru
foliowa rękawiczka.
Niezałatwione sprawy,
wiekiem przykryte,
czekają na lepsze chwile.
Domowy harmonogram
jest prosty,
bez punktowania.
Od rana do wieczora
bez zbędnego starania,
w ten sam takt, ten sam rytm
i tak codziennie...
Tylko nadzieja w ożywionym jest nastroju,
bo cóż bez niej by było?
Jesteśmy gotowi do życia, nawet od zaraz,
więc, kiedy tylko przyjdzie pora,
znudzone kokony zerwiemy naraz.
E.K.

autor

ElaK

Napisany: 2020-05-19 Dodano: 2020-05-19 07:56:29

Ten wiersz przeczytano 891 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie