Zatracone Szczęście

Ku nadziei...

Szczęście, to wzajemny szacunek...
Wierna miłość, która nas buduje...
Szczęście, jest pragnieniem naszym,
Przez całe życie dążymy do niego,
By w końcu doświadczyć szczęścia własnego...
Lecz, życie bywa straszne...
Potrafi zabrać, zakończyć, człowieka wystawić...
I tak go przez własne zachcianki pozbawić:
Nadziei...miłości...szczęścia...radości...< br /> Szczęściem można określić doczesność,
Rodzinę...przyjaciół...miłość lub wieczność...
Lecz, kto szczęścia nie zaznał, nadzieję zatracił,
Że kiedyś jeszcze sięgnie po to co stracił...
Lub zyskać nie zdążył, miłości tak chcianej
I tej dziewczyny nad rankiem spotkanej...
Niebyło mu dane zaznać radości...
Szczęścia...wyczekiwanej od dawna miłości...
Tak trwać będzie do końca swych dni,
Czekając na to, co nienadejdzie...na miłość...spełnienie...o szczęściu marzenie...

bóg daje nam szanse...od nas zalezy czy jakaś z nich wykożystamy...kożystajmy z życia tak szybko nam ucieka...

autor

neokucia

Napisany: 2007-01-25 Dodano: 2007-01-28 20:21:09

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie