Zatrzymać w kadrze
Ciepły powiew nadleciał od pól
mokradeł
Dzień staje się duszny
wilgotny
Podkasane mgły ukazują dolinę gehenny
Wstydliwy teatr planety
Uśmiecham się dwornie
do zdetronizowanych monarchów
W prezencie otrzymuję narkotyk.
Miasto przegląda się w odbiciach
niczym kobieta patrząca w lustro
Płatek róży opada
jak zsunięta suknia
Na portalu kamienicy
kariatydy pokazują piersi
Chcą wyjść z kamienia
do naturalnego piękna
Słowo lub dwa zastyga w żelatynie
Zdążyłem sfotografować ból.
Nie ma powrotu do poprzednich chwil
Mojej łąki dzikich kwiatów
brzęczących pszczół
Moment uwieńczam pod błyszczącym
werniksem
Najlepiej usiąść w kamiennym kręgu
poczekać do następnego stulecia.
Otworzę beczułeczkę ze łzami
bądź rozpaćkanymi kryształkami cukru.
autor
falkon
Dodano: 2018-09-22 14:03:23
Ten wiersz przeczytano 5851 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Nostalgiczny obraz miasta.
Nie rozumiem tych kryształków cukru, może dlatego, że
nie używam.
Na Plus
pozdrawiam
Oby zawsze to co piękne udało się zatrzymać w kadrze,
pozdrawiam :)
Na portalu kamienicy
kariatydy pokazują piersi
Chcą wyjść z kamienia- nigdy na to tak nie
patrzyłam... Ciekawy wiersz.
Warto bylo zajrzec dzis na beja, wspanialy wiersz,
pozdrawiam
A ja zatrzymałam się nad wierszem...
Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam
☀
Pięknie uchwycony kadr z miasta
z lekkim smuteczkiem nostalgii
za tym co było na końcu,
msz piszesz świetnie i wyróżniasz się niebanalnym
piórem.
Pozdrawiam serdecznie.
Magiczne metamorfozy... W sam raz na rozpoczęcie roku
szkolnego. Pozdrawiam.
Dla mnie wiersz mógłby skończyć się na wersie -
"poczekać do następnego stulecia".
Ogólnie, refleksja spodobała mi się. I masz rację.
Metamorfozy krajobrazu nie zawsze nas ucieszą -
zwłaszcza, gdy "Nie ma powrotu do poprzednich chwil
Mojej łąki dzikich kwiatów..." - to bardzo wymowne,
prawdziwe i w sumie smutne.
Pozdrawiam.