Zatrzymać własnych słów nie...

Ocieram smutek z bladego policzka
w zamknięciu zanurzam kałamarz
granatem plamiąc kartkę papieru
obraz szczęścia dla siebie stwarzam

słowem głaszcze kota na parapecie
kamienicy zapomnianego materiału
białą suknią zamiatam podwórze
z pozostałych już słabych inicjałów

wpatruję się w pamięć gwieździstą
nocy siedzącej na ciasnym progu
gdy biją dzwony pobliskiego kościoła
zatrzymać własnych słów nie zdołam

ruchomą flagą na chudym ramieniu
pokonam wiatr w zimnym oka cieniu
bez łez co kłują młodzieńcze powieki
namaluję z farb wytrzymałych wieki

autor

nicola

Napisany: 2012-06-09 Dodano: 2012-06-16 18:53:10

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie