ZawiłOści

https://www.youtube.com/watch?v=zLUfgYFpx-0

/Tym, którzy we wszystkim szukają sensu - oświadczam - u mnie - nie ma! Z każdym tekstem morduję go coraz bardziej świadomie./

***

Z prawej Barbara, z lewej Bogumił.
Gdy tylko zorientowałam się, że mamy jedną kołdrę - wiedziałam, że śnię.

Łóżko stało na dworze,
oczy wypijały oglądany zachód słońca.
Wybawicielka-głupawka, przywiązana do ramy, na przemian czerwieniła się i bladła. Miękkie oparcie dostało odruchów wstecznych. Wyrwało się z objęć.
Zmierzch, bez przeszkód przekraczał granice, coraz dalej i dalej przeganiając światło. Zmęczony dzień wczołgiwał się w martwą przestrzeń.

/Zapytam wahadełka/ - przerwała ciszę Barbara.
/Tylko ostrożnie Basiu. Ostrożnie./

Spojrzałam na Bogumiła. Wyraźnie czegoś się bał.
A skoro boi się ktoś taki jak on, to może i ja powinnam.

Czerń natychmiast wyczarowała kolejne lęki. Domagała się szacunku. Kiedyś malowałam ją na biało, ale ten kolor ulegał ciągłej transformacji.
Im bardziej próbowałam go poskromić, tym bardziej szarzał. Czułam się za tę szarość odpowiedzialna. Wszystko jest przecież 'śmiertelne'. To nie pędzel o tym zapominał. To ja.

I to przeze mnie Miś wczoraj zwymiotował. Przypomniałam mu udręczony zdjęciami - zeszłoroczny grudzień. Zrobioną na szybko rewizję gwiazd. I to, że nie miał kto pokwitować 'strat'.

Ja nie mogłam.
Grzywką zasłaniam oczy.
Tulę milczenie. Tulę.
Dowiodło przecież swojej niewinności.

Nie zabrania wciąż pamiętać.
Ciebie.

autor

córka Adama

Napisany: 2016-02-10 Dodano: 2016-02-10 15:34:56

Ten wiersz przeczytano 2917 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie