Z zazdrości o kamienny los

Msz, zapisanie słów wielkimi literami nie oznacza, że
zostaną zauważone przez czytelnika, wywołają w nim
zaplanowane, przez piszącego, emocje. Przemyślenia,
przeżycia autora nie muszą wywoływać jakichkolwiek
reakcji czytelnika, zwłaszcza gdy odbiorca ma inne,
niż nadawca, doświadczenia. I czasami szept robi
większe wrażenie niż wrzask pod niebiosa. To tyle
jeśli chodzi o zapis słów majuskułą.
A teraz o metaforach dopełniaczowych. Gdy zaczynałam
pisać, uważałam je za bardzo poetyckie formy
wypowiedzi. Potem dowiedziałam się, że są be, a
przynajmniej za przestarzałe i grafomańskie uważają je
współcześni krytycy literaccy.
Co sądzę o metaforach dopełniaczowych po kilku latach
pisania?
- nie zsyłam ich na wygnanie, ale uważam, że
wymyślenie trafnej jest niezwykle trudne,
- drażnią mnie teksty „udziwnione” tego typu
przeniesieniami,
- uważam, że, zanim zastosuje się metaforę
dopełniaczową, należy się upewnić, że innego sposobu
wyrażenia myśli nie ma.
Twój wiersz oparty jest na metaforach dopełniaczowych
- losy świata,
- deszcz historii,
- pył ludzkich namiętności.
- zwycięstwo metalu,
- chłód serca,
Ja wiem, że łatwiej posługiwać się tym, co znane (bo
każde z tych określeń) już kiedyś słyszałaś, ale nie
są one Twoje i nie odzwierciedlają Twojego widzenia
świata. Innymi słowy – brakuje im oryginalności.
I jeszcze jedno. Poza dwoma czasownikami w formie
osobowej, tekst oparty został na imiesłowach
przymiotnikowych biernych w ilościach wystarczających
do obdzielenia kilkunastu wierszy.
To tyle po pierwszych trzech czytaniach. Przypominam,
że mój komentarz jest (jak zawsze) subiektywny i do
niczego Cię nie zobowiązuje. Pozdrawiam.

świetny:)

świetny wiersz pozdrawiam

Treść tekstu jest NIESAMOWITA !!!

miłego

Nie, nie o Sfinksa... Biedronka31 dziekuję :)

Tekst jest świetny za włożone emocje
- UKŁON

miłego

Czyżby chodziło o Sfinksa ? +)