Zbigniew Szczerbik

Pamięci dyrektora muzeum w Praszce. Redaktora naczelnego Grosza. Doktora historii. Przewodniczącego organizacji numizmatycznej. Zasłużonego nauczyciela i wychowawcy.

Pomiędzy ścianą a ścianą
Rękami się zapieram
Coraz bardziej mnie boli
I ciśnie ta cholera.

Umysł swój oczyszczam
pot z czoła zalewa mi oczy
Widok nieszczególny
Do mózgu mojego kroczy.

I wszystko byłoby dobrze
Zamilkł by w ustach Mój lament
Gdybyś nie ściął mi głowy
W afekcie słowa dobrane.

I nie mam już swoich myśli
Świat poszedł już w drugą stronę
A ja zostałem bez głowy
Nie wszystko jednak stracone.

Z Twych myśli głowę buduję
Po plecach mnie poklepują
I choć nie mogę już mówić
Na Interrex’a szykują.

I zamek dostanę piękny
Już tron mi obstalowują
Lecz nie mam już swoich myśli
A głową drogę brukują.

A ja tak niewiele chciałem
Byś był nam przewodnikiem
I ścieżki nasze wytyczał
Rozświetlał nam nowe życie.

Mnie brak oratorskich zdolności
I wiedzy doktorskiej brakuje
Ja grzałem się w Twoim słońcu
I ciągle mi Ciebie brakuje.

I puste Praszkowskie muzeum
A prace na wpół przerwane
Nie mogę sobie poradzić
I mnie racz powołać Panie.

W Krakowie dzwon się odzywa
Brzmi Szczerbiec w złotej komnacie
On służył Polskim Królom
Nasz Szczerbik Polskiej Dziatwie.

Wielki społecznik i gorliwy katolik. Mój kolega Zbyszek Szczerbik. Zabrał nam Cię COVID w wieku zaledwie 52 lat.

autor

tarnawargorzkowski

Napisany: 2020-11-20 Dodano: 2020-11-20 10:43:46

Ten wiersz przeczytano 1673 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie