Zbuntowana gwiazdka

Świeciła sobie gwiazdka na nocnym niebie.
Dobrze jej było samej - miała przecież siebie.
Nie chciała nikogo - choć mogło się zdarzyć.
że chciał ją ktoś zerwać - by trochę pomarzyć.
Lecz ona uparcie powtarzała te słowa :
Nie dam siebie nikomu - już moja w tym głowa !
Ale gdy księżyc pojawił się , o niebo zahaczył
tak czule już nikt na nią nie patrzył.
Blask księżyca, moc czarowna jego
odsunęła ją w cień, nie chciała tego !
Gwiazdka dłużej tak żyć już nie umiała
zamrugała, zajaśniała i na ziemię uleciała.
A z nią zniknął blask i magia wszelka,
została tylko po niej czarna dziura wielka.
A ci, co oglądali jej błysk ostatni - powiedzieli,
że tak pięknie spadającej gwiazdy dotąd nie widzieli.
I miliony życzeń do spełnienia w niebo słali,
i patrzyli z żalem - aż się gwiazdka całkiem spali...

autor

nulinka

Dodano: 2006-12-30 19:42:13

Ten wiersz przeczytano 819 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie