Zbyt Samotni

Zawsze odchodziłeś
a wraz z tobą twój przyjaciel
mrok
Ty zawsze odchodziłeś
do krainy jaśminu
w jej ramiona
do jej blado poddanego ciała
ona czekała na odległy
szept ukochanego
Tak mój drogi
błękit gwieździstego
nieba nocy letniej
krzyczałeś o pomoc
trupie ciało
pozostawione
alkoholowej nirvanie
Twoj krzyk zbyt głośny by był
usłyszany
Ty zawsze przychodziłeś nocą
jak wąż zakradający się
cicho
Twoje zimne ciało
znalazło się
w cieple mojego
Twoja obcośc
Na pirackim statku
Magnolii
Byłeś pierwszy
Na mych wodach
lubiłeś ranić
i znajdować schronienie
gdy spojeni ciało ciałem
wracaliśmy do obłudy
zapominaliśmy po to
by być zbyt samotnymi
by zostać

autor

spinka

Napisany: 2007-07-31 Dodano: 2007-07-30 18:46:56

Ten wiersz przeczytano 774 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie