Zdrój

Na niebie wciąż klucze tęczowych żurawi
westchnienia natury krzykiem wyrażają.
Myśli i szepty gromadą przy źródle
wzlatują motyli niesione skrzydłami.
Gdzie letni powiew co kołysze trzciną
w rytm serca bicia; wiatr włada cisza.
Tam gdzie wzgórz szczyty w obłokach giną;
Zdrój źródłem bije.
Chce paść pokłonem w dolinie wytchnienia
hołd oddając strudze - radości istnienia.
Od zdroju twego oczu nie odwrócę
ciało swe wypełnię pragnieniem przygody,
bliskością potoku kurz grzechów spłuczę
czerpiąc pełną dłonią życiodajnej wody.
Nimfo, co władasz przecudnym strumieniem
daj ust nie rozrywać z kojącym zwierciadłem.
Całym się zanurzyć w niezbadanej toni
poczuć jak po ciele fala falę goni...
Okiem swym niegodnym w bezdennej głębinie
szukać i zgłębiać sekretów szkatuły.
Spędzając u brzegów chwile co zostały
z kielicha tajemnic choć kroplę uronić.
Pozwól osiąść nad strugą roztoczyć opiekę
niestraszne mi wszakże już gradowe chmury
Bo każda burza tylko wzmacnia rzekę

autor

SHADOW

Napisany: 2002-11-27 Dodano: 2004-07-01 19:25:56

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie