zdrowie pięknych dam...

Siedzimy przy stole,
ja, Wysocki, Kawafis,
a na nim wódka,
trzy szklanki...

Siedzimy jak mokre kruki,
a nogi do krzeseł przywiązane
łańcuchem głuchym...

Ten ich iskrzy się złotem,
moje węzły są rdzawe,
mchem okryte, nieciekawe...

Patrzą mi w oczy,
śmieją się, leją
- pijemy zdrowie pięknych dam..

I co nam dziewko powiesz,
pytają drwiąc,
jaką śpiewką oczarujesz
naszą starą skroń?

Co im tu powiedzieć,
w końcu to Wysocki, to Kawafis?
Milczę brzydko
i patrzę na trzy szklanki.

Patrzą mi w oczy,
śmieją się, leją
- pijemy zdrowie pięknych dam..

I co nam dziewko rzekniesz,
pytają drwiąc,
na sercu przecież banał
bije ci jak dzwonu toń.

- Panowie już dość mam,
próbuję wstać,
a oni krzyczą – siadaj!
Dopiero na dnie butelki,
ujrzysz nasz świat.

Patrzą mi w oczy,
śmieją się, leją
- pijemy zdrowie pięknych dam..

***

Kiedy już nie było co lać,
zerwali łańcuchy niby sznurki,
wzięli wieczność pod pachy
i odeszli jak mroczne duchy.

Siedzimy przy stole,
ja, ja i ja,
a na nim puste butelki,
szklanki i jakiś dziadek bezzębny,
co w karty ze sobą gra...

Patrzy mi w oczy,
śmieje się litościwie, leje
- pijemy zdrowie pięknych dam..

A pijana dziewka we mnie się śmieje
i szuka banalnych wieczności bram...

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-01-10 Dodano: 2008-01-14 18:23:18

Ten wiersz przeczytano 721 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie