ze snów o końcach światów II
brzask lurowatą poświatą
powoli spływa na miasto
doświadczam stawania się drzewem
umarłym bezlistnym
gałęzie
powyginane jak szpony
zastygłe w połowie gestu
sczerniałe odrażające
od teraz to moje ręce
pień mocny
miast nóg poplątane
korzenie
wrastają w ziemię
nade mną przede mną
za mną
beznadziejności bezkres
chcę krzyczeć uciekać
bezsilna
nie mogę nawet zapłakać
wschód słońca przywraca do życia
oddycham uśmiecham się
wstaję
o całe niebo mi lepiej
kiedy już wiem co to znaczy
przez chwilę być martwą wierzbą
i nie móc nic
tak naprawdę
autor
Turkusowa Anna
Dodano: 2019-09-27 13:18:40
Ten wiersz przeczytano 1071 razy
Oddanych głosów: 41
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (39)
Wzruszający skłaniający do refleksji sen...
Pozdrawiam ciepło :)
Moim zdaniem Aniu pięknie byłoby zostawić tylko:
przez chwilę być martwą wierzbą
wschód słońca oddycham wstaję
To po prostu mnie zatrzymało. Pozdrawiam serdecznie.
Radosnych poranków :-)
Witaj Aniu:)
Przypominając sobie Twój poprzedni wiersz (bajkę)moje
zdanie jest takie,że w tych jesteś lepsza:) Ale to
moje zdanie:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Przerażające bywają koszmary,jak to dobrze, że rankiem
widzimy inny świat,wspaniały przekaz, pozdrawiam
ciepło :)
Piękny, niezwykle wymowny, przejmujący wiersz...
Pozdrawiam serdecznie :-)
Aniu, wstrząsający sen jak i wiersz życie czasami
pisze nam swoje scenariusze, które potrafią nami
wstrząsnąć?
Podświadomość i nasza wrażliwość ukazują to, czego się
lękamy w tym przypadku jest taki sen...
Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i z uśmiechem, Ola:)
Ten sen musiał dać głębokie odczucia skoro wart był
zapisania.Pozdrawiam serdecznie
Ciekawy wiersz z nutą melancholii
Pozdrawiam
Dobry obraz bezsilności; to trudne doświadczenie.
Pozdrawiam!
Czasami jesteśmy jak te drzewa, tylko niektóre
potrafią rozkwitnąć. Bardzo dobry wiersz.
Koszmary są też po coś, powiadają magowie. Jak to
działa - nie wiem.
Wiem tylko, że jak za późno kolację zjem, to i czasem
śpię z koszmarnym snem.
Czasami bywamy martwi za życia, najgorsza jest
bezsilność.
Dobrze, że w wierszu to tylko senne wizje, a słońce
przywraca do życia.
Wiersz ciekawy, dobry.
Ukłony ślę.
Niezwykły...
Pozdrawiam, Aniu:)
- "drzewostanowa rozkmina" - bardzo poetycka.
- "drzewostanowa rozkmina" - bardzo poetycka.