Ze snu różem się podnoszę
wszystko wkoło chce mnie dotknąć
cichą ulotnością światła
dając barwy na wyłączność
a z przemyśleń miękko spływa
słowo wolne od goryczy
kandelabry światła błyszczą
tylko trzeba je uchwycić
tylko trzeba rozpiąć harfę
szepty serca zmienić w nuty
i w dzień ponieść to co śpiewa
piękna świata wciąż się uczyć
Maryla
autor
Maria Polak (Maryla)
Dodano: 2019-11-08 07:01:11
Ten wiersz przeczytano 1417 razy
Oddanych głosów: 58
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (64)
Od tytulu po puente, pieknie:)
Jak zwykle ciepło i z nastrojem...pozdrawiam Marylko.
Ciekawie i nastrojowo...pozdrawiam;)
I pewnie, że tak. Trzeba zawsze nie rezygnować z
marzeń.
O, jak romantycznie! Delikatnie....
Serdeczności:)
Dokładnie tak. Cudowny wiersz.
Przepiękny:)
Pozdrawiam:)
Święte słowa. Pozdrawiam
...piękno świata, oby po nas zostało...pozdrawiam
Warto się uczyć, nie zaszkodzi. Pozdrawiam.
Zmysłowy, rozbudzający wyobraźnię przekaz. Myślę, że z
pewnością miło jest być choć chwilę w owym stanie
który opisujesz.
Pozdrawiam.
Marek
Należy się uczyć od niego piękna i przede wszystkim go
nie krzywdzić.
Miłego dzionka :)
Witaj,
...uczyć się, uczyć - tylko i aż...
Pozdrawiam /+/
Uchwycić to piękno... i przekazać nam wierszem.
Wspaniale:) Pozdrawiam serdecznie:)
Brać uśmiech i dobro. Bardzo ładny wiersz.
Pozdrawiam