żebrzący książę

Był młody przystojny i bogaty bardzo bogaty kochały go wszystkie On pokochał tą najskromniejszą a teraz jest żebrakiem

pewnego Bożego wieczoru
przysięgał że kocha
swoje życie nad życie
leżąc w pożółkłym życie
i że nie odpuści
bo kocha je należycie

ostrzegał na trzeźwo
że wydrze nawet żmiję
ze szponów jastrzębia
rządził na żerowisku
grzęznąc w beztrosce

dziś już nie ma
dojrzałych łanów zboża
przeżarł wszystko
wrzucając do czeluści
jak do żołądka

na podgryzionej
żerdzi siedząc
tam gdzie
bobrze żeremie
próżno przelewa żale
z pustego żeliwnego gara
do dziurawej dzieży

przechytrzony przez
prześmiewczą nałożnicę
przeżegnał się
i rzekł
przecież kochałem ją
a jednak
przerżnąłem życie
teraz żyję jak żebrak
w przetartym żupanie

autor

Sabina Gancarz

Napisany: 2015-10-11 Dodano: 2015-11-23 17:05:11

Ten wiersz przeczytano 974 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie