Zegarek

siedzi na ławce
nie uśmiecha się, ale też nie jest smutny,
spogląda tylko na swój zegarek,
szybko poprawia rękaw, który mu się zsunął i go zasłonił.
siedzi na ławce
widać, że chciałby z kimś porozmawiać,
ale jest sam-nie ma nikogo.
na moment jego wzrok odrywa przejeżdżający motor,
ale po chwili znów zerka na zegarek.
może tęskni za czasem, który był,
a może odlicza czas-
nie wiem...
siedzi na ławce,
sam ze swoim przyjacielem
-zegarkiem

autor

marysia k

Napisany: 2007-04-25 Dodano: 2007-04-27 16:24:34

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie