żegnając lato

Wiatru krzyk rodzi smutek
Drzewa w milczeniu składają pokłon,gubiąc liście
Ptaki żegnają mnie smutną melodią,potem wzbijając się w przestworza wtapiają się w chmury
Słońce zachodzi za czarną wodę
Nawet trawa szumi dziś inaczej
Maki straciły swój kolor,swą magię,a jeszcze nie tak dawno leżelismy wród nich,odkrywaliśmy gwiazdy.
Obietnice składane przez Nas przed Bogiem
Życzenia wypowiadane głośno lub wcale.
Szczęście wyczuwalne w smaku powietrza
Zbędność słów, potwierdzana milczeniem.
I ta niezłomna wiara,że dla Nas jesień nie nadejdzie.
Dzięki Nam wszystko tu odżyło,przez Ciebie teraz umiera
Ty czekasz już na zimę,ja wróciłam by pożegnać lato,by jeszcze raz na nowo wszystko przeżyć,skropić ziemię łzami,cząstkę siebie zostawić,a Ciebie zapomnieć.
Żegnaj mój Kochany
Idąc polną drogą wyzbywam się wspomnień ...

... zima przeminie,wiosna znów powita mnie czerwonymi makami i znów powróci lato,a wraz z Nim ja. Sama,lecz nie samotna ...

autor

marlenka18

Dodano: 2009-12-16 17:51:24

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie