Żegnam Was
Żegnam was góry wysokie
żegnam was wody głębokie
gdzie pośród górskich kamieni
szarotka tęczą się mieni
Woda w potoku tak rwąca
krokus pobladły od słońca
i szepcze po cichu coś skrycie
o jak cudowne jest życie
Zawilec wtapia się w ciszę
o przebiśniegu nie słyszę
znów wczesną wiosną powróci
do słońca płatki swe zwróci
O jak cudowne jest życie
w tych górach wstawać o świcie
jutrzenki blask ujrzeć na niebie
i piąć się wysoko do Ciebie
Tak wtapiać na nowo się w ciszę
usłyszeć to czego nie słyszę
i słuchać górskiego potoku
o świcie w południe o zmroku.
Szczęście czerpać garściami
tak chodzić pomiędzy świerkami
gdzie łąka z kwiatów utkana
i górskim powietrzem owiana
Chciałabym zabrać tę ciszę
lecz nie wiem czy kiedyś usłyszę
tej mowy górskiego potoku
i wiatru balansującego na stoku
Komentarze (16)
Piękny opis gór. Szkoda żegnać tak pięknych gór i ich
uroku. Ale czasami los nas zmusza. Pozdrawiam
serdecznie.