Wiersze SERWIS MIŁOŚNIKÓW POEZJI GRUPA AUTORÓW BEJ

logowanie
Zaloguj
Nie pamiętasz hasła?
Szukaj

zepsucie rzeczy pięknej (sonet)

z jej ust powodzią wypływa żółć
ubrana w złamany kręgosłup moralny
kroczy dumnie w strefie snu
zostawiając paznokciem głębokie rany

wciąż smakuje jak słone są jego łzy
doprawiając je goryczą porażki
w kąśliwym uśmiechu skręca twarz
wypruwając zeń trzewia i flaki

swą miłością karmi go łapczywie
jak szczura chłonącego truciznę
jest pewna, że zmyje niechcianą bliznę

tak kocha go zwodzić i ciągać za nos
nagą stopą po szklanych odłamkach
że nawet nie wie, jak bardzo kaleczy się sama.

autor

jogi

Dodano: 2008-08-19 15:06:02
Ten wiersz przeczytano 799 razy
Oddanych głosów: 6
Rodzaj Groteska Klimat Wrogi Tematyka Miłość
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
zaloguj się aby dodać komentarz »

Komentarze (3)

Kryha Kryha

A cóż to za kobieta była... ja czasami jestem wściekła
,ale czasami, a ta do dna zepsuta. Pięknie ją
opisałeś, chyba nie z autopsji?

edyta_1981 edyta_1981

Wiersz momentami nawet ciekawy, niestety psują go
niepotrzebne rymy, a szkoda.

-rosiczka- -rosiczka-

no tak,nawet nie wiemy czasami ,jak łatwo zepsuć coś
pięknego,obrzydzić i okaleczyć na zawsze...podoba mi
się Twój wiersz:)

Dodaj swój wiersz

Ostatnie komentarze

Wiersze znanych

Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński
Juliusz Słowacki Wisława Szymborska
Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński
Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński
Halina Poświatowska Jan Lechoń
Tadeusz Borowski Jan Brzechwa
Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer

więcej »

Autorzy na topie

kazap

anna

AMOR1988

Ola

aTOMash

Bella Jagódka


więcej »