Zgubiłem pióro

Zgubiłem Pióro, problem to nie byle jaki
Iluż pasjom i cierpieniom jestem poddany
Bo cóż jam zgubił mój atrybut drogi
Ile czci i oddania dla tego przedmiotu było
Bo czy Duszę Poety utracił?
Ileż w nim magii, kuglarstwa
Ja w zabobony ciągle wieżę
To jak z Duszą Artysty zerwać przymierze
Jakież rytuały i przyzwania na tobie były dokonywane
Ile hołdów z mej strony dla Ciebie było
Ile pragnień, uczuć, szeptów Tobą napisałem
Dla świętości Twej wątpliwości nie miałem
Ile szacunku w każdym mym uchwycie dla Twojego majestatu
A jednak opuściłem Cię haniebnie
Jaki żal powstał niepotrzebnie
Bo swą duszę zakląłem w ten instrument magiczny
Moje Pióro, jedyne, prześliczne
Może rzeczywiście nie wszyscy płaczą po takiej stracie
Lecz cóż możesz wiedzieć o jego prawdziwym znaczeniu bracie
Ile dla mnie znaczy to iż tusz się skończył
Że ktoś bezsensu kleksy stawia
Że leży odłogiem na wolnym polu kartki
Lecz jam najbardziej grzeszny
I cóż zrobiłem
Straciłem je na zawsze...

Lecz gdy piszę teraz kijkiem litery na ziarenkach piasku
Które zaraz fala pochłonie, przywłaszczy, zagarnie
Słowa, których nie powtórzę, nie przeniosę w czasie
Których jedynym wspomnieniem szum morza będzie

Wiem!

Duszo Poety! Nie straciłem Ciebie!

autor

Danillo

Dodano: 2006-10-28 17:22:21

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie