Zgubione imię
Zgubione imię usiadło na łóżku,
i z niepokojem patrzyło na powiek mych
skurcz.
Na studnie żrenic, zbłąkane historie,
na morze myśli ,co tną mnie wpół.
Litery ciała,sylaby ducha,tej prostej
historii spisały już tor.
Kaligraf tkliwie wygładził pergamin,co
nie
rozpoznał bez imion złych snów.
Tak anonimem się kończy historia,co
stokiem twarzy stoczyła się w dół.
Zgubione imię wstało wiec z łóżka
i już nie chcialo zostać...nie tu.
autor
luna1973
Dodano: 2010-03-31 17:13:45
Ten wiersz przeczytano 596 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Nieregularność bije po "żrenicach" :).."mych" na
moich..po przecinkach używaj raz spacji i już lepiej
:)..Powodzenia.. M.
Tak, samotność. Smutny i refleksyjny wiersz.
Ciekawy... aczkolwiek musiałam czytać go dwa razy (
nie wiem, może dlatego, że brat siedzi mi na plecach )
no ale w każdym razie czytałam dwa razy. Ładny :):)
wiersz obrazkowy Niepokój o imię to wartość w życiu
Dobry:)