Zgubiony parasol
parasol zgubił przed obłudą
maseczkę co przed smrodem chroni
codziennych łgarstw na bis etiuda
nim dwulicowość go przetrwoni
nos w polaroid przystrojony
by lustro śliną nie kapało
krawatem kołnierz wykończony
z człowieka nic już nie zostało
języka wiotka plastelina
zlizuje kłamstwa pisuary
korzyści własnej wazelina
naprzeciw prawdy złe zamiary
zgwałconych zasad pełna gęba
blagiera uśmiech zdobi lica
zatruta mową kłamcy gleba
cuchnąca łajnem słów donica
autor
Tofi
Dodano: 2015-04-10 20:17:41
Ten wiersz przeczytano 1014 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ostry tekst. Pozdrawiam.
Mocno i odważnie o ludzkich wadach.Pozdrawiam:)
Zdecydowany, ostry tekst. Dobrze ujęte. Miło było
przeczytać:) Pozdrawiam:)
Mocne,konkretne słowa. Pozdrawiam cieplutko :)
Odsłonił się:) Dobry wiersz.
Super ostry tekst. Miłego
Ostry przekaz. Bez zakłamania i udawania mówisz o
ludzkiej dwulicowości i pustce wewnętrznej.
Pozdrawiam.