ZIAREN
osamotnione drzewo
skrajem pustyni
syczy resztkami życia
korzeń za korzeniem
przeplatają się głębiej
szukając sensu egzystencji
szumiących wiecznym życiem
ziaren przeznaczenia
Piotr Oczkowski
autor
Wędrowiec pustyni
Dodano: 2018-03-17 16:15:56
Ten wiersz przeczytano 551 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
może...któż to wie ;)
skrajem pustyni...
resztkami życia...
sensu egzystencji...
ziaren przeznaczenia... ......
Niestety
Dzięki AMOR
Świetna refleksja pozdrawiam ;)
dzięki anula-2. Mamy je tam gdzie serc bicie, gdzie
odgłos dzieci bawiących się na podwórzu, gdzie nasi
dziadowie za tę chwile spokoju krew przelewali...tam
nasze korzenie ;)
Nasze korzenie gdzie my je mamy?
I tak wrastają w te monodramy.
Pozdrawiam Piotrze.
Dzieki serdeczne i ja również :)
Podoba się wiersz, pozdrawiam serdecznie.
dzięki!! :)
Każdy ma prawo do miłości, nawet ci którym los wciąż
rzuca kłody pod nogi...
Ładnie.Pozdrawiam.
a może człowiek to drzewo i korzeniami szuka miłości?
Niezbadane są słowa wierszy ;) i życia ;)
drzewo zapuszcza korzenie za wodą, a człowiek za
miłością.