Zielone piórko

Czas mijał w przyjaźni..
przyjaźń minęła z czasem.

Bezgraniczne zaufanie
odlatujące ptaki zabrały
ze sobą. Obrzucona błotem
niesprawiedliwych pomówień,
wypłakiwała resztki
umykających epizodów.

Zbutwiałe radości rozpadły
w proch - odsłaniając zatęchłe
zrogowacenia. Obolałe wczoraj
zatęskniło za słonecznym jutrem.

Czułość i poświęcenie jak
skarcony niesłusznie malec,
odsunęło w cień.Skaleczona
przez życie w zacisznej
samotni wylizywała rany.

Pogodny uśmiech i szczere
gorące serce, które dzwon
Zygmuntowski przyprawiało
w osłupienie rozniecały
iskierki życia.

Świat nie może zaginąć,
dzięki takim jak ona.

Nadwątlone siły odzyskiwała
pielgrzymując ścieżkami
dla dobra innych.

Rozmasowany ból rozchodzi się,
czas zabije go, gojąc rany.
Z banicji powraca wiara -
wiara w człowieka.

Uzdrawiający biały gołąbek
usiadł na parapecie nieopodal,
ofiarując jej piórko.

Takie jak lubiła..
zielone.





czarnulka1953
18. 12. 2012.

autor

czarnulka1953

Dodano: 2012-12-19 00:10:46

Ten wiersz przeczytano 369 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie