Ziemia

świetnie..." nie lubi narośli" jestem pod wrażeniem...

Ja też nie lubię narośli, odprysków, a w szczególności
zmarszczek. Pozdrawiam ciepło, fajny wiersz.

ILL eklektycyzm Twoich tekstów poraża :))
w tak niewielu słowach potrafisz oddać tak wiele
emocji Jestem pod ogromnym wrażeniem :)

Bardzo wymownie i klimatycznie. Wiersz robi wspaniałe
wrazenie na czytelniku.

intrygujący wiersz, zmusza do myślenia

ziemia to cząstki rozpadu - ale dzięki niej coś inne
żyje...

Wiersz zatrzymuje, oryginalny.

Bardzo dobry wiersz..zadumać się trzeba nad Twoimi
wersami..

Wiersz mocny, aczkolwiek delikatny i zmysłowy.
Fantastycznie napisany.

W twoim wierszu tajemnica ale i smutek ukryty przed
strachem...nasza szarosc i zycie...brawo niesamowity i
bardzo wymowny klimat ..pozdrawiam..

Z ziemi człowiek żyje, to i wieczność swoją powinien
ziemi oddać. Jej się też coś od człowieka należy...

póki co teraz my po niej stąpamy...a kiedyś ona nas
otoczy- przysypie... czarno u Ciebie....ale ładnie
podkreślony temat...Pozdrawiam:)

Ziemia nam umyka wraz z życiem. Nie musimy jej gonić,
bo spotkanie mamy zagwarantowane.Przekorna teza, że
nie lubi narośli, wszak karmi nas i drzewa, a w końcu
karmi się nami. To symbioza.Pozdrawiam.

Aż się otrząsnęłam, oby jak najpóźniej ziemia dotknęła
naszych kości.

Daje do myslenia, lubie takie wiersze.