Zima

Ze śmietankowo- białej chmurki
biały śnieżek gęsto prószy
Kilka dni takiej zawiei
będzie śniegu aż po uszy.

Wyciągamy z szafy kurtki
ciepłe płaszcze, czapki, szale.
Zakładamy rękawiczki.
Zima nie jest groźna wcale.

Wielkie kule mkną po śniegu.
Jedna na drugiej zaraz stanie.
Nos- marchewka, węgle - oczy.
Jest pan super panie Bałwanie.

Kilka sanek połączonych
kare konie ciągną chyżo.
Barwne wstęgi nad głowami
powiewają żwawo, żywo.

A gdzie indziej na placyku
grupa dzieci śnieżki lepi.
Śnieżki twarde jak kamienie
lecą w nosy i golenie.

Jedno dziecko z kijkiem w ręku
strąca śnieg z gałęzi świerku.
A wiewiórka z czubka sosny
wypatruje gniewnie wiosny.
Bo skończyły się zapasy,
pustką świecą wszystkie lasy.

Na powierzchni zamarzniętej
polewanej wodą z ranka
kroków tańca i sportowych
uczyć chciała się łyżwiarka.

I w hokeja chłopcy grają,
kijem krążek odbijają.
Kiedy nos i uszy zmarzną
ręką śniegiem nacierają.

A za szkołą góra wielka
dla narciarzy sposobiona.
Mały slalom oraz skocznia
pasjonatom urządzona.

Okolica w śniegu tonie.
Zima śnieg siarczyście gniecie.
Ależ dobrze, że istnieje
taka zmiana pór na świecie.

autor

Poems

Napisany: 2017-02-18 Dodano: 2017-02-18 16:42:38

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie