Zimowa sesja zdjęciowa, gwiazda...

Kuchnia niczym relikt PRL-u,
piec jeszcze kaflowy, talerze ze złota.
Jednak nie to rzuca się w oczy,
lecz me natchnienie, moja tęsknota.
Z wdziękiem swoistym w obiektyw patrzy,
choć dookoła praktycznie zima.
A w dłoni, zamiast mikrofonu-
modne nakrycie głowy trzyma.
Gwiazda z bardzo ludzką twarzą,
taka zwykła, ciepła, miła.
Chciałam przed nią zwiać daleko,
a i tak mnie dogoniła.

autor

Stefa1932

Napisany: 2018-12-13 Dodano: 2018-12-13 12:04:35

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie