zimowe fantazje

Na lodowym fotelu z krzyształowego śniegu
siedzi królowa zimowa,
otulona lazurytowym kapturem
zakuwa swe serce soplowym murem.

Nie chce miłości, nie chce litości
jej wystarczą zwykłe zimności,
którymi posadzkę w swym pałacu wykuje
i będzie tańczyć po niej, aż się zrysuje.

Tam na szybach kwiecie zmrożone,
uwiązane zimowym powiewem,
a ona nie pozwoli uwolnić ani róży jednej.
Nieme więc stoją wmalowane tam, zaklęte,
a każdej drży
wypełnione zimnym kalcytem serce.

Na lodowym fotelu z kryształowego śniegu
siedzi królowa zimowa,
cepter z pereł w swej cyklamenowej dłoni chowa
i wybija w jeziorze zmarźniętym przerębli koła,
głuchym łoskotem diamentów do niego woła.

Nie chce czułości, nie chce tkliwości,
jej wystarczą łzawe oziębłości,
którymi halki rąbek swej wychawtuje
i nią swe zziębłe ciało zamaskuje.

Tam do sań zaprzężone konie
o cyjanowych grzywach,
ich lazurowym kopytom
i śnieżyca kroku nie dotrzyma.

A ona gna ich tej zimowej nocy w popłochu,
aby swe gorące wspomienia
zimnością oszronić obłoku,
jego karamazynowy ślad na wieczność
zatrzasnąć w lodowcowym bloku.

autor

LenaLaut

Dodano: 2007-02-10 09:35:14

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie