Zlodowaceni

Za oknem płacze deszcz
Miasto zatopione we śnie
Nieliczni ludzie brodzą w kałużach
niczym w oceanie swych smutków

Posiadają w skamieniałych sercach
Płomień nadziei ugaszony ulewą zmartwień
jeszcze jedna kropla chłodząca żar duszy
I smutek rozpływa się w bezmiarze swobody

Przybrany w łzy żal wypływa spod zaspanych powiek
Nadaje wymiar sadzawce goryczy życia
Niespełnione marzenia szklą oczy
Ciemne chmury codzienności przysłaniają promień zadowolenia

Zagubieni w sobie samych
Zmrożeni bezuczuciowymi myślami
Szukają nieistniejącego wyjścia w lustrze wody
Czekają na mapę życia ukazującą drogę do samego siebie
Bez uczuć,bo bez ludzi,którzy tyle znaczyli
A już przestali istnieć...

Dla wszystkich zagubionych,którzy nie stracili siebie...

autor

JustyŚka

Dodano: 2006-01-09 17:47:38

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie