Złota jesień

Migocą liście na wietrze,
w słońcu gorącym złociste,
lecz chłodne jest już powietrze
szron skrzy się w poranki mgliste.

W południe błękit na niebie,
zaprasza nas do ogrodu,
nim się nasycisz widokiem,
zobaczysz wrota zachodu.

Tam słońce za smugą się schowa,
i granat zasłoni purpurę,
choć noc jeszcze nie jest gotowa,
poszukaj schronienia za murem.

W nastroju zasmakuj jesiennym,
niech wchłonie twa dusza natchnienie,
a wieczór się stanie brzemienny,
utrwalisz na wieki wspomnienie.

Gdy schowasz płody głęboko,
nadzieja skryta zostanie,
kiedyś pod wpływem widoku,
zapragniesz znów tworzyć dla niej.

Nim się obejrzysz na nowo,
słońce przypomni promieniem,
rozświetli drzewa nad głową.
napełni umysł natchnieniem.

autor

Ada

Dodano: 2007-10-21 14:12:26

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie