Zmarnowane życie....

Na dachu wieżowca biała sukienka powiewa
Dziewczyna pomału do skoku się przymierza
Ostatnie myśli wokół dawnego życia krążą,
Lecz ból i cierpienie i tak swoje robią.
Lekkie odbicie i już wśród chmur szybuje
Pomału do lądowania się przygotowuje
Przez ułamek sekundy wracają wspomnienia.
Przypomina jej się ostatnia niedziela.
Spacer z ukochanym wśród kwitnących kwiatów,
A potem słodki pocałunek niby na dobranoc.
Nagle dziewczyna żałuje decyzji…
Chcę się cofnąć w górę i przeprosić wszystkich.
Lecz zdaje sobie sprawę z tego, że wrócić nie może,
Odpowiedzialność za swe czyny każdy musi ponieść.
Beton nieubłagalnie zbliża się do jej twarzy
Dziewczyna chaotycznie macha rekami…
Po chwili pod wieżowcem tłumy się zbierają,
Połamaną niewiastę karetką zabierają
Rodzice z płaczu drżeć nie przestają.
A tak kochali swoja małą córeczkę,
Wierzyć im się nie chce, że nie żyje i nigdy już im nie powie, co do nich czuje…

Zanim zmarnujemy sobie życie pomyślmy o innych,
Co będą czuli jak ich opuścimy?
Czy warto się poświęcać, przez kilka złych chwil,
Gdy można spokojnie doczekać dobrych…?!

autor

ostatnia_walcząca

Napisany: 2005-06-13 Dodano: 2005-06-14 15:53:53

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie