Zmory wiosenne

Pobielały główki mleczy
na zielonym łąk kobiercu,
więc skąd nagle jakieś brązy,
jakaś słota w moim sercu?

Wiosna kipi, wiosna dyszy,
wszystko parzy się i mnoży,
a mnie jakoś nie do tego.
Żona twierdzi, że mi gorzej.

Sam już nie wiem – chodzę, patrzę,
pytam: czy to maj, czy wrzesień,
a tu dzieci dorastają
i wołają: - Głupia jesień! -.

Trwam w zielonej kołomyi
wyciszony, niemal święty,
ale czy o świętość trudno,
kiedy jesień włazi w pięty?

Ech, wy wiosny, moje wiosny!
Gdzieście się podziały wszystkie?
*
Z książki starej, z lat dziecinnych,
zasuszony wypadł listek.
***********************************

maj 2004

autor

ajs

Dodano: 2006-04-20 14:05:38

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie