Zmysły ucichły...

Znamię potępienia
na twarzy,
czarna opaska
na ramieniu.
Śmierć zerka
z ciemnego kąta,
sen raczy
mrocznymi koszmarami.
Już nikt
mi nie pomoże.
Zrobię krok,
przekroczę
ten ostatni próg.
Pocięta dłoń,
podkrążone oczy.
Po policzku
spłynęła ostatnia
łza nadziei.
Nikt nie przyszedł
w porę.
Na mym grobie
podeptany kwiat
kołysze się
na zimnym wietrze.
Zmysły ucichły.
Zegar mego życia
zatrzymał bieg
na wieki.

Czasami miewa się naprawdę czarne wizje, ale trzeba je przeczekać, przeżyć i iść dalej przed siebie, by przekonać się, co jeszcze przyniesie nam życie. Być może los da nam w życiu jeszcze parę pozytywnych chwil.

autor

*Najeczka*

Napisany: 2006-09-01 Dodano: 2006-09-03 14:38:45

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie