Znikające kruśće

Przyszło mi żyć w krainie która z kruszców słynie
My wszyscy tutaj to ludzie ciężkiej roboty
Co dnia na pracy i zabawie nam życie płynie
Szacunek wzajem siebie, lud wielkiej cnoty

Życie upływa w atmosferze czarownego uroku
wylewni, pełni swobody, czasem tajemniczy
Zwycięscy z wydobytego węgła pełnego urobku
kochający przyrodę uczuć czerpanej słodyczy

Jak oddać w pełni życie tych co koło mnie
Ludzie jak na kobiercu kwiaty rozsypane
często z otwartych okien radosne śpiewanie
jestem wśród nich, w nich zakochany

Wielu z nas do książek lgnie jak stary mis do miodu
Nadgania się bezmyślnie zgubiony czas za młodu
Tak jest i dziś , kruszców zabrakło, rozszabrowano
Bo ciągłego wydobycia było mało, ciągle mało

Te resztki które pozostały, to ludzie już starzy
Którym już o robocie, tak jak mnie się nie marzy
Oddajemy się pasji w wieloraki sposób jak może
Mnie starego zafascynowała fotografia w kolorze

Nadal pod stopami skarby ukryte w ziemi
w hutach lśnią złotem żelaza, płomienie buchają
Bohaterowie dnia skromni, uczciwi, niemi
Pokłony naturze , w podzięce uderzają

Autor: slonzok
Bolesław Zaja
http://boleslawzajawwierszach.blog.pl

autor

slonzok

Napisany: 2015-04-11 Dodano: 2015-04-11 06:13:57

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie