Znowu…

Znowu poczułem się nie rozumiany
przez innych.
Niechciany, nieakceptowany.
Widocznie jestem inny.
Nie pasuję do ich świata,
a oni do mojego.
Czy teraz czegoś chcę?
Czegoś pragnę?
Nie wiem.
Chcę spokoju.
Chcę zasnąć.
Śnić o pięknie, o nieistniejącej utopii,
o świecie, w którym nie ma:
zawiści, zakłamania.
Wykorzystywania, zamydlania oczu.
Czy tak trudno być w porządku:
dla innych, dla siebie.

Nie rozumiem dzisiejszego świata.
Tak dawno utracił wszystko co dobre.
Ludzie już dawno pozaprzedawali swoje dusze
i przekazują to następnym pokoleniom.
Czy jestem hipokrytą, że tak myślę.
Też noszę to piętno obojętności na uczucia,
lecz to ja piszę takie wiersze.
Wylewam żal, smutek, bezsilność, gniew…
Następny dołek do kolekcji.
Nie pierwszy i nie ostatni.
Jak mam wierzyć w siebie?
Jeśli inni we mnie nie wierzą.
I ja już im nie wierzę.
Czy kolejny następny dół będzie moim ostatecznym?

Czerwiec 2003

autor

dawidny

Napisany: 2003-06-01 Dodano: 2016-11-10 09:37:09

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie