ZNOWU JESIEŃ

wrzosowym kwiatem
zakwitły skraje lasów
i kuszą bezwstydnie.

może trochę to trwa,
minutę, dzień
albo dwa,

wrotycze kończą żywot
w dyskusji z pająkiem,
który plecie bez końca.

strażnik lasu przeklęty
w samo centrum swe łapie,
że babie lato, że słońce,
i na nic nasze wykręty,
on lubi takie przekręty.

ptasie półnuty jakby przycichły,
stukot dzięcioła już zapomniany,
tylko natura leczy
gęsto sączące się rany.

mgliste poranki
tulą zimnem,
znów kosze jabłek ociężałe,
a od winogronowych kiści
kręci się w głowie opieszale.

autor

Eve85

Dodano: 2012-11-20 19:55:38

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie