Żołnierz

Świst strzały przebił powietrze
Chłód i ból wypełniły jego wnętrze
Dopiero teraz docenia smak życia
Dostrzega piękno istnienia i bycia
Słyszy szum trawy i śpiew wiatru
Wie że nie dogoni straconego czasu

Nagle nadzieja bierze go w ramiona
Ubrana jedynie w sny i najskrytsze pragnienia...

Przez te kilka ciepłych chwil
Daje mu siłe i marzenia by nadal żył
Budzi w nim ukrytą wrażliwość i piękno
Daje mu miłości skrzydła...
Teraz otworem stoi szczęścia niebo...

autor

lebsterek

Dodano: 2004-07-03 14:21:29

Ten wiersz przeczytano 651 razy

Oddanych głosów: 62

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie