żonuś moja

tak mało brakowało...

Patrz jak dzień usłany deszczami,
Płacze ze mną w ten czas
Przytulając mnie kroplami
On już wie że nie ma nas

Księżyc wszedł wysoko
Obok jasnych gwiazd
Ma na mnie skierowane oko
Bym nie dał autem w gaz

I bezpiecznie wrócił do domu
Z mego zakątka ciemności
Choć nie mówię o tym nikomu
Że cierpię w duszy z miłości

Sekunda za sekundą mija
Szukam siebie idąc przez świat
Coś we mnie znów wzbija
Gdy przypominam Twojej twarzy kwiat

Krople uderzają po ramionach
Wiatrem zimno niesione
Serce ciśnie w swoich szponach
A oczy od łez zmęczone

Kiedy nadejdzie ta chwila
Ta od dawna stęskniona
Co ból mi umila
Gdyż dusza poraniona

Wzywa do oddychania
Zapomnienia ostatnich dni
Nową miłością obdarowywania
Całą noc o tym śni

Gwiazdy budzą mnie nadzieją
Pocieszają wiarą
Płatkami smutek odwieją
Nie nagrodzą mnie karą

Będą przy mnie wiecznie
Choć uczucie kiedyś przeminie
Czuje się teraz bezpiecznie
I na dobre ból zaginie.

autor

aarchanioll

Dodano: 2009-01-11 21:44:36

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie