Zraniłem kochaną

Zraniłem kochaną, bo w mej samczej głowie
sumienie się rodzi dopiero po słowie.
Chichocze gdzieś w piekle diabeł zły, przechera.
On ma radość wielką, a mnie coś uwiera.

Słowa są jak balsam, tworzą miłowanie,
są ostre jak skalpel, który grzebie w ranie,
początkiem i końcem kiedy złość się ima.
Słowa dużo znaczą gdy uczucie trzyma.

Łezka z modrych oczu na małym paluszku,
przepraszam cię miła, nie płacz już kwiatuszku.
Przytul się leciutko a pierwszy gniew minie
i cisza zła umrze w tej jednej godzinie.

Wybaczysz kochanie ? Nie złość się kłębuszku.
Ja będę już grzeczny różyczko, mój puszku.
Klęcząc u stóp Twoich winę słowem zraszam
i całując wyżej gorąco przepraszam.

Uff ! Już po kłopocie, wtulona i wiotka
płynie w mych ramionach urocza istotka.
Jej oddech spokojny, jeszcze przez sen szlocha.
Zważajmy na słowa, gdy kobieta kocha.

autor

Barnaba

Napisany: 2013-05-12 Dodano: 2013-05-12 08:36:46

Ten wiersz przeczytano 777 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie