Żurawie

Proza w wersach. Dedykuję Iwanowi Gorczakovo'wi, który dał pierowzór i bezpośredni przyczynek do powstanie tego-czegoś.

Żurawi krzyk!

Jasny i zimny dzień późnej jesieni,
jadę równym kłusem.
Blask niskiego słońca i pustych pól - jesienne wyczekiwanie.
Ale oto coś słychać!
Drobny i szybki stukot, ktoś mnie dogania.
Widać już konia, później jego samego. Rozpoznaję: Iwan Gorczakow,
przyjaciel z dzieciństwa, okłada kobyłę to batem, to lejcami.

Poprzez stukot słychać ciężki oddech konia.
I krzyk:
„Z drogi, jaśnie panie, z drogi!”
Zjeżdżam na pobocze i natychmiast mija mnie wspaniała kara kobyła, cała pokryta pianą, potem sam powożący.
Wielki młodzieniec – czarnobrody, piękny chłop,
całkiem oszalały z galopu i szczerego zapamiętania.
Rzuca na mnie wściekłe spojrzenie i gna dalej.

- Za czym gonisz? - krzyczę.
- Przed czym uciekam?
- Przed czym uciekasz?
Wtedy on macha rękami:

-Smutno-o... kiedy żurawie odleciały, ja za nimi! O, jeszcze słychać ich krzyk.

I zanosi się pijackimi łzami.

autor

Mieszko Ożarowski

Dodano: 2007-06-29 22:22:19

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie