Zuzia

Ten wiersz napisałam w prezencie urodzinowym mojej wnuczce.

Spójrz, jak szybko czas ucieka. Datę goni data.
Nasza Zuzia zaraz skończy okrągłe trzy lata.
Nadal śliczna z niej dziewczynka, buzię ma z reklamy.
W swym uśmiechu kryje piękno i taty i mamy.

Do przedszkola chętnie chodzi, wcale nie marudzi,
Nawet wtedy, gdy ją zegar dźwięcznym głosem budzi.
Zanim przetrze piąstką oczy, butlę kaszy pije,
Po czym biegnie do łazienki i twarzyczkę myje.

Sama lubi się ubierać. Wszystko robi sama.
Źle czy dobrze, to nieważne, uparta z niej dama.
Czasem bucik z lewej nogi na prawą zapina,
Lecz pomocy żadnej nie chce, ambitna dziewczyna.

I w przedszkolu już pozycję sobie wywalczyła.
Wodzi rej wśród rówieśników, panią też zdobyła.
Bardzo lubi świat poznawać, wszystko ją ciekawi.
Podpatruje, w mig się uczy i dobrze się bawi.

Oj, ty Zuziu nasza trzpiotko, aktoreczko mała!
Świat położysz u swych stópek, jeśli będziesz chciała.
Kiedy z pączka się zamienisz w różyczkę pąsową,
Wtedy „macho” się pożegna ze swą trzeźwą głową.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2009-11-19 00:03:24

Ten wiersz przeczytano 27913 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie