W życia łodzi...

Wiersz, jest jak studnia, w której odbija się dusza człowieka...

Rozpacz, co ludzi do cudów wyniosła,
nie raz siłą wyciąga z rąk naszych wiosła,
gdy łodzią swą, życiem targani,
jesteśmy sami, pomiędzy falami.
Rozbić się łatwo- najprostsza to z dróg,
i niechaj wybaczy dobry Bóg,
ludziom, którzy siły nie mając zginęli:
chcieli, czy nie chcieli?
A tym, co nie szczędząc znoju i krwi,
nie dali się pokonać, nie dopełnili dni,
słońce w Itace znowu zaświeci,
a ciche dziękczynienie do niebios uleci...

autor

JJ

Dodano: 2008-03-09 12:38:31

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie