Życia wody

Kwiaty umierają gdzieś na szczytach gór
W dolinach śmierć rzuca kłody
Zatopić się w odmęcie nicestwa
Nic tak nie leczy jak spokojne wody...

W ciemnym odmęcie zaciskam duszę
Najmocniej zacisnąc powieki
Najmocniej wstrzymać serce
Powstrzymać łez rzeki...

Zatrzymać chwilę w głebi duszy
Ta nieśmiertelna jest na zawsze
Po drugiej stronie bramy
Inny świat czeka na mnie...

Atomowa zawierucha potrząsa moim sercem
Wiatr w domu wybił już szyby
Martwych ciał widzę coraz więcej
Czas przestał istnieć na niby

Kwiaty umarły gdzieś na szczycie góry
W dolinach śmierć rzuciła kłody
Zatopię się w odmęcie nicestwa
Nie zna świat już spokojnej wody...

autor

Vergil

Napisany: 2010-03-01 Dodano: 2010-03-01 11:20:56

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie